همه نکات و دانستنی ها در رابطه با زخم های پا

زخم‌هایی در پوست شما که ممکن است عفونی شوند و بهبودی طولانی مدت طول بکشد، گاهی اوقات روی پاها و انگشتان پا دیده می‌شوند. افراد مبتلا به دیابت که نوروپاتی دارند بیشتر در معرض ابتلا به این زخم ها هستند. زخم ها می توانند عفونی شوند و گاهی اوقات نیاز به قطع پا یا انگشتان پا دارند. درمان زخم ممکن است شامل درمان های غیر جراحی و جراحی باشد.

زخم‌های فشاری یکی از چالش‌های کلیدی ایمنی بیمار در تمام بخش‌های مراقبت‌های بهداشتی باقی می‌ماند و پاشنه‌ها دومین محل رایج برای ایجاد زخم فشاری پس از ساکروم است.

زخم فشار پاشنه آسیب موضعی به پاشنه پا است که در نتیجه فشار گاهی همراه با عوامل دیگر است. پاشنه در پشت پا قرار دارد و از تاندون آشیل در اطراف سطح کف پا امتداد می یابد و نوک استخوان پاشنه را می پوشاند. این یک محل رایج برای ایجاد زخم فشاری است، به ویژه در افرادی که به پشت یا نیمه دراز کشیده و بی حرکت هستند. در این موقعیت، استخوان و تاندون می توانند درگیر شوند زیرا بافت همبند زیرین کمی وجود دارد.

اندام تحتانی می تواند در معرض فرآیندهای بیماری مانند ایسکمی، ادم، تغییرات ساختاری (به دلیل شکستگی یا اختلالات استخوانی) و نوروپاتی باشد که همگی بر ایجاد و بهبود زخم های فشاری پاشنه پا تأثیر می گذارند.زخم های مربوط به پا کدامند؟

زخم یک زخم یا زخم باز است که بهبود نمی‌یابد یا مدام عود می‌کند. هنگامی که در پاها و انگشتان خود زخم دارید، می تواند مربوط به دیابت باشد – به ویژه، عارضه ای به نام نوروپاتی که باعث از دست دادن احساس در پا می شود. خراش، بریدگی یا سوراخ در پوست شما می تواند به زخم تبدیل شود، اما اگر نوروپاتی دارید ممکن است ندانید که وجود دارد.

زخم می تواند منجر به عفونت شود. گاهی اوقات، عفونت از بین نمی‌رود و ممکن است لازم باشد بخشی از پا یا انگشت پا را با جراحی خارج کنید (قطع کردن). حدود 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت به زخم پا یا انگشت پا مبتلا می شوند. حدود 14 تا 24 درصد از افراد مبتلا به دیابت در ایالات متحده پس از ابتلا به زخم نیاز به قطع عضو دارند.

به طور کلی 2 نوع زخم در پا رخ می دهد. نوع اول: زخم های مربوط به دیابت هستند.

نوع دوم از زخم: زخم های شریانی.

زخم پای مربوط به دیابت:

اغلب در افراد دارای دیابت یافت می شوند. این زخم ها می توانند در تمامی نقاط پا به وجود بیایند، اما بیش ترین محلی که زخم دیابت در آن اتفاق می افتد، انگشت های پا و قسمت هایی هستند که فشار وزن روی آن ها زیاد است. 

زخم پای دیابتی درد زیادی ندارند اما می توانند عوارض جدی را به همراه داشته باشند.

زخم های مربوط به زخم پای شریانی:

وجود این زخم ها جریان خون را در بدن مختل می کند. در نهایت با کاهش جریان خون، پا می تواند بافت های خود را از دست بدهد و به اصطلاح بمیرد. این نوع از زخم ها، زخم های شریانی هستند.

شریان ها رگ های خونی هستند که خون را از قلب به سایر قسمت های بدن از جمله پاها و انگشتان پا منتقل می کنند. هر کسی ممکن است به زخم شریانی مبتلا شود، اما افرادی که سیگار می‌کشند یا دیابت، فشار خون بالا یا کلسترول بالا دارند در معرض خطر بیشتری هستند.

محل ایجاد زخم های شریانی، همه نقاط پا از قبیل:

انگشتان پا

پاشنه های پا

ناخن های پا و… باشد.

رنگ انواع زخم های پا:

رنگ زخم پا و انگشت پا متفاوت است. رنگ ها عبارتند از:

1. رنگ صورتی.
2. قرمز.
3. خاکستری.
4. رنگ زرد.
5. مشکی.

اگر زخم شما سیاه است، به این معنی است که سلول های بافت ها مرده اند. به این نکروز می گویند.

افرادی که اغلب دچار زخم های پا می شوند:

زخم پا و انگشت پا ممکن است برای بسیاری از افراد اتفاق بیفتد. اگر بیماری چشمی، کلیوی یا قلبی مرتبط با دیابت دارید، در معرض خطر بیشتری نیز هستید. حدود 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت دچار زخم می‌شوند که معمولاً در پایین پای خود قرار دارد. برخی از این افراد به دلیل عوارض در بیمارستان بستری خواهند شد.

نشانه هایی که قبل از زخم پا رخ می دهند:

اتفاقاتی که قبل از زخم پا برای شما رخ می دهد عبارتند از:

1. پوست ترک خورده
2. پوست خشک
3. پوسته پوسته شدن
4. بثورات
5. سرخی

با بدتر شدن زخم، می‌تواند گسترده‌تر، و طولانی‌تر و عمیق‌تر شود و گاهی اوقات تا استخوان پیش برود.

با داشتن هر یک از علائم زیر به پزشک مراجعه کنید تا از زخم پا در امان باشید:

• بیماری قلبی
• مشکلات گردش خون
• چاقی
• بیماری کلیوی
• وضعیت پا مانند بونیون یا انگشت چکشی
• رفتارهای سبک زندگی مانند استفاده از تنباکو و الکل نیز می تواند خطر ایجاد زخم در پاها یا انگشتان پا را افزایش دهد.

بعد از پیشرفت زخم اتفاقات زیر نمایان می شوند:

• هاله (حلقه) در اطراف مرکز زخم که سخت تر از پوست اطراف آن احساس می شود.
• تغییر رنگ قهوه ای
• زهکشی (ممکن است وقتی جوراب های خود را در می آورید، این را در جوراب خود مشاهده کنید)، که نشانه آن است که ممکن است عفونت داشته باشید.

• بوی قوی
• پینه.

برخی آزمایشات که می توانند زخم پا را مشخص کنند:

برای این که بتوانید زخم پای خود را تشخیص دهید، پس از مراجعه به پزشک می توانید آزمایشاتی از قبیل:

سی تی اسکن

ام آر ای و… انجام دهید تا زخم پای خود را شناسایی و درمان کنید.

با انجام برخی فعالیت ها و مراقبت ها می توانید از زخم پا جلوگیری کنید:

1. فشار خون خود را مدیریت کنید.
2. با تغییر رژیم غذایی، سطح کلسترول و تری گلیسیرید خود را کنترل کنید. نمک را در رژیم غذایی خود محدود کنید.
3. دیابت خود را مدیریت کنید اگر دیابت دارید باید کفش مناسب بپوشید و هرگز پابرهنه راه نروید.
4. هر روز پاهای خود و همچنین بالا و پایین پاها و نواحی بین انگشتان خود را بررسی کنید. به دنبال هر گونه تاول، بریدگی، ترک، خراش یا زخم های دیگر باشید. همچنین قرمزی، افزایش گرما، ناخن های زیر پا، میخچه و پینه را بررسی کنید. در صورت لزوم از یک آینه برای مشاهده پا یا پای خود استفاده کنید. اگر دیدن آن دشوار است، از یکی از اعضای خانواده بخواهید که برای شما به منطقه نگاه کند. در صورت مشاهده هر گونه مشکل فوراً به یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مراجعه کنید.
5. به طور مکرر از ناخن های پا مراقبت کنید. ناخن های پای خود را بعد از حمام، زمانی که نرم هستند کوتاه کنید. ناخن های پا را مستقیماً برش دهید و با سوهان ناخن صاف کنید. مراقب ناخن های فرو رفته پا باشید.
6. ورزش کنید و وزن سالم را حفظ کنید.
7. از کفش و جوراب های مناسب استفاده کنید.

درمان هایی برای زخم پا:

درمان های جراحی و غیرجراحی برای زخم پا و انگشت پا وجود دارد. برای زخم پا و انگشت پا در مراحل اولیه، درمان‌های غیرجراحی ممکن است مؤثر واقع شوند. زخم های پیشرفته تر، به ویژه آنهایی که عفونی هستند، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.

درمان های غیر جراحی برای زخم های پا:

• آنتی بیوتیک ها
• مراقبت از زخم موضعی (زخم ها در صورت پوشاندن و مرطوب نگه داشتن آنها، خطر کمتری برای عفونت دارند و سریعتر بهبود می یابند.)
• لباس های فشرده.
• داروهای ضد پلاکت یا ضد انعقاد.
• برداشتن فشار از ناحیه با پوشیدن گچ، یک کفش خاص یا بریس. ممکن است لازم باشد از عصا یا ویلچر استفاده کنید. به این حالت تخلیه غیر جراحی می گویند.

درمان های جراحی برای زخم های پا: 

• حذف بافت عفونی
• برداشتن قسمت هایی از کف پا
• افزایش طول تاندون 
• تراشیدن یا برداشتن استخوان ها
• جراحی ترمیمی با استفاده از پیوند پوست.

سخن پایانی و نهایی:

اگر علائم و نشانه های گفته شده در مقاله بالا را داشتید، می توانید با متخصیصن سایت ما مشاوره داشته باشید و در صورت نیاز به پزشک متخصص ارجاع داده شوید. همچنین در صورت لزوم از آزمایشات برخوردار شوید و زخم خود را درمان کنید. اگر علائم شما خاص و نشانه زخم پای شدید نباشند، مشاوران ما به شما کمک می کنند تا بهبود کامل را پیدا کنید و از زخم موجود در پای خود دوری کنید.