دقت به زخم دیابتی

زخم دیابتی

دیابت در جهان و کشور ما در حال افزایش است. مهم ترین علت بستری شدن در بیماران دیابتی عفونت و زخم های پا است.

انسداد عروق نقش عمده ای در عفونت و ایجاد زخم در پا دارد. انسداد عروق یک مشکل بسیار شایع در بیماران دیابتی است. در بیماران دیابتی سکته مغزی 5 برابر ، بیماری های قلبی عروقی 4-2 برابر و بیماری ورید پا 5 برابر بیشتر دیده می شود. زخم پا هر ساله در 4-1٪ بیماران دیابتی ایجاد می شود. خطر زخم پای دیابتی در طول عمر 20٪ است. قطع پا بیشترین ترس در زخم پا و عفونت های مربوط به دیابت است و کاملاً شایع است. وقتی زخم دیابتی ایجاد می شود ، احتمال قطع پا در زمان تشخیص 20٪ است. خطر عضو پا در بیماران دیابتی 15 برابر بیشتر از افراد بدون دیابت است. بعد از قطع پا ، زخمی در پای مخالف ایجاد می شود و احتمال بریدگی آن پا به 50٪ می رسد. به همه این دلایل ، جلوگیری از ایجاد زخم پا در بیماران دیابتی و درمان موثر آنها در هنگام بروز ، بسیار مهم است. به همین دلیل ، زخم دیابتی بیش از بهبود یا عدم بهبود زخم مشکلی ایجاد نمی کند ، مسئله این است که آیا می توان پا را نجات داد یا خیر.

علائم:

مهم ترین علامت دیابت زخم های بدون درد در پا و انگشتان پا به دلیل بیماری عروقی، کبودی ، تورم ، قرمزی و عفونت هایی است که با ترشحات بوی بد و گانگرن سیاه رنگ در انگشتان پا یا پاشنه پا خود را نشان می دهد. زخم های ناشی از عفونت یا ایجاد گانگرن کوچک در اثر مداخله ناکافی ماه ها بدون التیام ادامه می یابد و در صورت عدم ارائه درمان مناسب ، پیشرفت کرده و شایع تر می شود. زخم پا که در بیماران دیابتی بهبود نمی یابد ممکن است عواقب جدی ایجاد کند و به قطع پا منجر شود و همچنین کیفیت زندگی بیمار و بستگان آنها مختل شود.

چرا در بیماران دیابتی زخم ایجاد می شود؟

اکثر بیماران دیابتی دارای یک اختلال عصبی به نام نوروپاتی هستند که از احساس زخم و درد در پا جلوگیری می کند. در یک بیمار دیابتی که انواع پیش زمینه ها را برای توسعه زخم دارد ، یک زخم ساده که رخ می دهد بدون توجه بیمار به راحتی پیشرفت می کند. از طرف دیگر ، باید جریان خون کافی برای بهبود زخم ها و عفونت ها وجود داشته باشد. با این حال ، مشکل اصلی اینجا است. تقریباً نیمی از بیماران دیابتی با زخم پا، انسداد عروقی در پاهای خود دارند و این انسداد در رگ های زیر زانو است که به سختی قابل مشاهده است. در نتیجه ، زخم نمی تواند بهبود یابد زیرا عروق مسدود است ، داروهای داده شده نمی توانند به بافت ملتهب برسند و در نتیجه ، زخم / عفونت پیشرفت بیشتری می کند و بافت های عمیق تری مانند مفاصل و استخوان ها را تا حدی که پا قطع شود تحت تاثیر قرار می دهد.

برای تشخیص در بیمار دچار زخم دیابتی چه کاری باید انجام می شود؟

بیماری عروقی باید در زخم پا در همه بیماران دیابتی بررسی شود. از آنجایی که در بخش قابل توجهی از بیماران انسداد عروقی وجود دارد و در درجه اول بر بهبود زخم تأثیر می گذارد ، باید اطمینان حاصل کرد که انسداد عروقی وجود دارد یا خیر. برای این ، متخصص ابتدا وریدها را همراه با زخم معاینه می کند. بعدا ، عروق با معاینات مختلف از جمله سونوگرافی داپلر رنگی ، آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری ، آنژیوگرافی MRI و آنژیوگرافی کلاسیک ارزیابی می شوند.

انسداد عروقی در دیابت چگونه درمان می شود؟

بهبود زخم بدون اصلاح بیماری عروقی یا جریان خون در پا امکان پذیر نیست. از طرف دیگر ، تعداد قابل توجهی از بیماران با روش هایی مانند پانسمان زخم ، مداخلات جراحی جزئی ، درمان های دارویی مختلف یا اکسیژن درمانی هیپرباریک وقت خود را از دست می دهند. ثابت نشده است که هیچ یک از این روش ها نسبت به روش های درمانی که جریان خون در پا را افزایش می دهد مانند بای پس یا بالون و استنت ، برتری دارد. به همین دلیل ، درمان بیماری عروقی در درجه اول در بیماران دیابتی مبتلا به بیماری عروقی مورد نیاز است.

درمان و مداخلات با توجه به وضعیت عفونت زخم در پای بیمار برنامه ریزی می شود. در صورت وجود التهاب شدید ، اولین کاری که باید انجام دهید این است که بافت های ملتهب را تمیز کنید ، در صورت وجود بافت های ملتهب و گانگرن ، این بافت ها را از بین ببرید. به این ترتیب ، منبع التهابی که به بیمار آسیب جدی وارد می کند و زخم از بین می رود. پس از آن ، تلاش می شود که رگ ها در عرض چند روز یا چند هفته باز شود. اگر التهاب نباشد ، اگر زخم خشک یا گانگرن وجود داشته باشد ، اولین کاری که باید انجام شود اصلاح انسداد عروق است.