علل ایجاد زخم فشاری

زخم فشاری از دست دادن بافت ایسکمیک و مرگ سلولی است که در اثر فشار طولانی مدت بافت ها ایجاد می شود و بیشتر در برآمدگی های استخوانی بدن مشاهده می شود.

علل زخم های فشاری:

هنگامی که ناحیه خاصی از بدن در معرض فشار طولانی مدت قرار می گیرد، گردش خون مویرگی در آنجا شروع به بدتر شدن می کند و میزان خونی که به آن ناحیه می آید کاهش می یابد. هنگامی که این افزایش فشار برای مدت طولانی در بیماران مبتلا به اختلالات حسی یا فلج ادامه یابد، سلول های پوست و بافت های زیر جلدی به دلیل کم خونی شروع به مردن می کنند و در نتیجه زخم های فشاری ایجاد می شود. هم شدت و هم مدت فشار مهم است، اگر فشار پوست شدید باشد (70 میلی متر جیوه) و 6-2 ساعت طول بکشد ایسکمی ایجاد می کند و اگر بیش از 6 ساعت طول بکشد زخم روی پوست ایجاد می کند.
رطوبت، اصطکاک و اختلال در یکپارچگی پوست
عوامل خارجی که مانع طبیعی ایجاد شده توسط اپیدرم را تضعیف می کنند: (مانند بستر نامناسب، بهداشت نامناسب، موقعیت های اشتباه، سطوح حمایت کننده سخت، استفاده نادرست از ابزارهای توسعه یافته برای کاهش فشار)
کاهش توانایی بافت های نرم برای تحمل (بلند کردن) بار مکانیکی: (سوء تغذیه،
سن بالا، فشار شریانی پایین، استرس حسی، سیگار کشیدن و دمای پوست.)
یکی دیگر از دلایل ایجاد زخم فشاری تماس طولانی ادرار با پوست به دلیل بی اختیاری مثانه است. همچنین بهبود زخم های فشاری تشکیل شده را دشوار می کند.
سوءتغذیه و کم خونی در تشکیل زخم فشاری نقش دارند زیرا تغذیه و بهبود پوست و بافت را مختل می کنند.
عفونت با برهم زدن تعادل سیستمیک و متابولیک بیمار، کاهش بیشتر مقاومت آن و جلوگیری از بهبود زخم های فشاری بر تغذیه و دفاع بافت تأثیر منفی می گذارد.

عوامل خطر در تشکیل زخم های فشاری:

اصطکاک
سن
تغذیه ناکافی
کم خونی
چاقی
ادم
عفونت
تصلب شرائین
اختلال گردش خون
بیماری ها
داروها: آرام‌بخش‌ها می‌توانند توانایی فرد را برای حس و حرکت کاهش دهند. استروئیدها ساختار طبیعی بافت ها را مختل می کنند. داروهای سیتوتوکسیک همچنین به سلول های طبیعی و همچنین سلول های بدخیم آسیب می رسانند.

مناطق فشار:

نقاط فشار بسته به موقعیت بیمار متفاوت است:

نقاط فشار در وضعیت خوابیده روی شکم: گونه ها و چانه، سر شانه ها، سینه ها در زنان، اندام تناسلی در مردان، زانوها و انگشتان شست پا هستند.
در حالت خوابیده به پشت، نقاط فشار عبارتند از ناحیه پس سری، کتف، آرنج، استخوان خاجی، پاشنه پا و شست پا .
در حالت جانبی نقاط فشار عبارتند از گوش ها، سر شانه ها، آرنج ها، قسمت های جانبی دنده ها، تروکانترها، قسمت های جانبی زانو، پا و پاشنه پا.

شکل گیری و مراحل زخم های فشاری:

تقسیم بندی زخم های فشاری به مراحل برای تشخیص و ارزیابی پاسخ به درمان مفید است.

مرحله اول:

قرمزی روی پوست وجود دارد که با فشار از بین نمی رود، یکپارچگی پوست حفظ می شود. قرمزی بیش از 30 دقیقه پس از برداشتن فشار باقی می ماند. این مرحله باید به عنوان یک هشدار تلقی شود. معمولا به خودی خود بهتر می شود. اقدامات احتیاطی لازم (مانند تغییر وضعیت، بهداشت) باید انجام شود.

مرحله دوم:

از دست دادن بافت شامل اپیدرم، درم یا هر دو وجود دارد. زخم سطحی است و ظاهر بالینی آن ممکن است ساییدگی، تاول یا دهانه کم عمق باشد. اولین قدم در درمان، ارزیابی دقیق زخم است، زیرا یک زخم فشاری که ظاهری سطحی به نظر می رسد را می توان در بافت های عمیق یافت. پس از ارزیابی باید علل را از بین برد و زخم را از عفونت محافظت کرد. خود به خود یا با پانسمان بهبود می یابد.

مرحله سوم:

از بین رفتن کامل پوست و بافت های زیر جلدی که به زیر فاسیای عضلانی نمی رود وجود دارد. زخم شبیه یک دهانه عمیق است. به استخوان ها، تاندون ها و مفاصل گسترش نمی یابد. بستر زخم معمولاً بدون درد است. در درمان، زخم به دقت ارزیابی می شود. بافت نکروزه دبریدمان می شود. از عفونت با روش های مختلف ( پانسمان، آنتی بیوتیک) جلوگیری می شود. برای بیمار یک رژیم غذایی غنی از پروتئین و انرژی ارائه می شود. از آنجایی که ماه ها طول می کشد تا زخم در این مرحله به خودی خود بسته شود، معمولاً مداخله جراحی انجام می شود.

مرحله چهارم:

از دست دادن بافت در عمق کامل وجود دارد. زخمی وجود دارد که به درم، فاسیا، ماهیچه ها و بافت های استخوانی پیشرفت می کند. درمان مانند زخم در مرحله III است اما معمولاً دبریدمان رادیکال است زیرا بافت استخوانی تحت تأثیر قرار می گیرد.

source: https://documen.site/download/basn-lserleri_pdf