علل زخم فشاری

روش های بستن دائمی زخم

هدف

بستن زخم در اسرع وقت
با کم ترین ضایعات عملکردی و زیبایی شناختی
در اسرع وقت نتیجه خواهد داد
مقرون به صرفه ترین، بی دردسرترین
بستن با مناسب ترین روش است.

هنگام انتخاب روش، نه ساده ترین، بلکه مناسب ترین روش برای بیمار و ناحیه آسیب دیده باید انتخاب شود.

بستن زخم با بخیه مستقیم

هدف این است که لبه های زخم را در کنار هم قرار دهیم و در عین حال ساختار آناتومیکی صحیح را حفظ کنیم و استحکام کافی را در طول فرآیند بهبود زخم فراهم کنیم.

در حین انجام این عملیات:
باید هدف آن به حداقل رساندن ضایعات عملکردی و زیبایی شناختی باشد.
بافت های زخم نباید آسیب ببینند.
اگر قرار است برش اضافی ایجاد شود، باید تا حد امکان پنهان شود.
مواد بخیه و سوزنی که برای شرایط مناسب تر است باید انتخاب شود.
در حین بستن زخم باید خونریزی را به خوبی کنترل کرد و بخیه های زیر جلدی گذاشت تا از فضاهای مرده جلوگیری شود.

پیوند پوست

پیوند عبارت است از انتقال هر بافتی به یک منطقه جدید، جدا از منبع خونی که آن را تغذیه می کند.
گرافت های پوستی گزینه ای ارزشمند برای بستن زخم هایی هستند که به طور مستقیم نمی توانند بسته شوند.
مناطقی که پیوند پوستی اعمال می شود. زخم های باز ناشی از تصادفات، سوختگی ها و برداشتن تومورها هستند.
اگر جریان خون و بافت کافی در زخم ایجاد شده باشد تا پیوند پوستی را نگه دارد، می توان پیوند پوست را روی آن اعمال کرد.

فلپ

به تکه ای از پوست یا بافت به شکل نوار که یک سر آن در قسمتی از بدن که بریده می شود باقی مانده تا با رگ های خود تغذیه شود، فلپ می گویند.

نکاتی که پرستار باید به آنها توجه کند

وضعیت بیمار: فشار خارجی روی بافت باید برداشته شود.
رژیم غذایی: سرشار از پروتئین باید تنظیم شود.
مایع درمانی: هیدراتاسیون فراوان باید ارائه شود.
پیگیری گردش خون: برای اینکه فلپ در ناحیه ای که پیوند زده می شود زنده بماند، گردش خون آن نباید مختل شود.
نظارت بر گردش خون با مشاهده رنگ، دما و ویژگی های خونریزی فلپ انجام می شود.
رنگ: رنگ فلپ را می توان به 2 صورت تغییر داد، روشن از حد معمول (سفید) و تیره تر از حد معمول (بنفش).
دما: بیمار باید از نظر خونریزی بررسی شود.

پانسمان موقت برای بسته شدن زخم

پانسمان زخم موادی هستند که برای پوشاندن زخم ها استفاده می شوند.

روند بهبود زخم نه تنها به درمان دارویی، بلکه به استفاده از پانسمان مناسب نیز بستگی دارد.

وظایف این مواد ایجاد ویژگی های محافظتی در برابر عفونت و میکروارگانیسم ها، جذب خون و مایع زخم، التیام زخم و در برخی موارد اعمال درمان دارویی بر روی زخم است. علاوه بر این، پانسمان های زخم باید به راحتی اعمال شوند، نباید در حین برداشتن به بافت تازه تشکیل شده آسیب وارد کنند، محیط مرطوب بهینه برای بهبود زخم ایجاد کنند و نیاز به تغییر پانسمان کم تری داشته باشند.

وظایف پانسمان زخم

کنترل مایعات
از بین بردن بو
کنترل میکروبی
مانع فیزیکی
پرکننده شکاف
دبریدمان
اثر خونریزی
چسبندگی کم
برداشتن اسکار
تسریع در بهبود زخم

انواع پانسمان

پانسمان آلژینات

غیر چسبنده و آسان برای استفاده است، دفعات تعویض پانسمان را کاهش می دهد، 30-20 برابر وزن خود، مایع زخم را جذب می کند. این پانسمان ها باعث افزایش اپیتلیال شدن و تشکیل بافت گرانوله می شوند. همچنین به انعقاد کمک می کند.

فیلم های پلی اورتان

فیلم های نیمه تراوا (فیلم های شفاف) در مواد مراقبت از زخم از عفونت باکتری های معلق در هوا به زخم جلوگیری می کنند اما اجازه تبادل گاز بین زخم و محیط را می دهند.این فیلم ها باید بیشتر در زخم های خشک استفاده شوند. نسبتا مفید است . به اتولیز زخم های نکروزه کمک می کند. سبک و انعطاف پذیر است و برای جلوگیری از آسیب پوست در اثر اصطکاک ایده آل است زیرا سطح زخم را به خوبی می پوشاند.

پانسمان های فیلم را می توان در زخم های جراحی، سوختگی های سطحی، زخم های فشاری و محل های کاتتر داخل عروقی استفاده کرد.

پانسمان هیدروژل

پانسمان های هیدروژل ظرفیت جذب بالایی دارند و به سطح زخم نمی چسبند. خاصیت تسکین درد دارد.

هیدروژل ها خاصیت بازدارندگی ضعیفی در برابر باکتری ها دارند و برای محافظت نیاز به پوشش دوم دارند.

پانسمان های هیدروکلوئیدی

پانسمان های هیدروکلوئیدی از ذرات پلیمری آبدوست تشکیل شده اند. ذرات آبدوست در تماس با مایع زخم، مایع زخم را جذب کرده و به شکل ژل در می آورند و می توانند به مدت 7 روز روی زخم باقی بمانند.

فوم ها

آنها مواد متخلخل با انعطاف پذیری و ظرفیت جذب بالا هستند. این پانسمان ها اجازه عبور گاز را می دهند و نمی چسبند. آنها از خارج نفوذ ناپذیر هستند. رطوبت را حفظ می کند و ادم را کاهش می دهد. برای زخم های خشک و پوسته پوسته مناسب نیست.

source: documen.site/download/basn-lserleri_pdf